www.isutp.fora.pl

antek

[link widoczny dla zalogowanych]

pela

zajebiscie Very Happy

Deathscythe

no niezle

wuereo

Młynek hydrometryczny
Zasada działania młynka hydrometrycznego jest następująca:
Skrzydełka umieszczone na osi poziomej ustawia się pod prąd wody. Obracają się one wraz z osią, na której nacięta jest ślimacznica. Porusza ona kółko zębate, na którym mieści się trzpień. W miarę obrotu kółka zębatego zbliża się on do sprężynki stykowej . Zetknięcie trzpienia ze sprężynką zamyka obwód elektryczny, co sygnalizowane jest sygnałem dźwiękowym,
(dzwonek). Zetknięcie to następuje za każdym pełnym obrotem kółka zębatego, któremu odpowiada dokładnie określona liczba obrotów skrzydełek. Czas upływający między kolejnymi sygnałami mierzy się stoperem.
Młynek hydrometryczny może być mocowany na rurze bądź zawieszony na linie. Sposób pierwszy jest stosowany w przypadku, gdy głębokość w pionie pomiarowym nie przekracza 3 metrów. W praktyce jednak pomiar młynkiem zamocowanym na rurze jest kłopotliwy już przy głębokości 2 m i prędkości wody powyżej 1.5 m/s.

Metoda Harlachera
Po obliczeniu prędkości średnich w poszczególnych pionach sporządza się wykres rozkładu prędkości w przekroju poprzecznym. Następnie oblicza się iloczyny prędkości średnich i głębokości wody w poszczególnych pionach hydrometrycznych, odkładając te wartości (vśr h) w dół od zwierciadła wody.

Wykres krzywej iloczynów powinien być wykonany w takiej skali, by w całości mieścił się wewnątrz przekroju poprzecznego.
Pole zawarte pomiędzy tą krzywą a linią poziomą określającą położenie zwierciadła wody przedstawia w przyjętej podziałce objętość przepływu Q.

B – szerokość koryta [m].

Metoda Culmanna
W oparciu o wykreślone wcześniej tachoidy należy skonstruować krzywe jednakowych prędkości, tzw. izotachy. Obliczenie przepływu polega na planimetrowaniu pól ograniczonych liniami jednakowych prędkości. Średnia prędkość vśr C między dwoma izotachami jest równa średniej arytmetycznej z prędkości granicznych w każdym polu FC. Przepływ obliczamy następująco:
W metodzie tej należy wykonać następujące czynności:
1.Narysować przekrój poprzeczny koryta rzeki wraz z pionami hydrometrycznymi
2.Wykreślić linie jednakowych prędkości(izotachy)
-metodą interpolacji liniowej lub harfą
-za pomocą tachoid usytuowanych obok na wyskości zwierciadła wody
3. Wyznaczyć powierzchnie pól cząstkowych np. przez splanimetrowanie
4. Obliczyć natężenie przepływów

Przepływ obliczamy następująco:

gdzie:
i – liczba pól ,
- powierzchnia zawarta między izotachami (m2),
- średnia prędkość przepływu wody przez pole i, (m/s).

Limnigraf - urządzenie umożliwiające ciągłą rejestrację stanu i zmian poziomu wody. Limnigraf umieszczany jest w budce limnigraficznej. Odtwarza na wykresie przebieg dobowy, tygodniowy, miesięczny, a nawet roczny stanu wody. Limnigraf składa się z pływaka na taśmie lub lince z przeciwwagą, napędzającego koło pomiarowe, a za jego pośrednictwem elementy kreślące hydrogram. Pływak limnigrafu umieszczony jest w studni limnigraficznej połączonej przewodem z korytem rzeki. Ujście przewodu musi znajdować się poniżej NNW - najniższej wody wieloletniej. Urządzenie limnigrafu służące do zapisu stanu wody umieszczone jest w budce limnigraficznej, co wynika z konieczności zabezpieczenia delikatnej konstrukcji przed wpływem niekorzystnych warunków pogodowych. Wyróżnia się dwa podstawowe typy limnigrafów - o zapisie stanów wód analogowym i cyfrowym. Obecnie coraz częściej stosuje się cyfrowe systemy rejestracji stanów wód, przy czym odpowiedni przetwornik pomiarowy na podstawie pomiaru ciśnienia hydrostatycznego słupa wody określa jego wysokość nad poziom zainstalowania czujnika. Urządzenia analogowe zapisują na taśmie papierowej pionowy ruch pływaka.

Pluwiograf
Są to urządzenia rejestrujące przebieg zjawiska w ciągu całego rozpatrywanego okresu
czasu. Zbudowane z obudowy metalowej, części chwytnej składającej się z otworu wlotowego o powierzchni standardowej 200 cm2 zakończonej dnem wykształconym w postaci lejka. Zbierany opad poprzez lejek, gumowym wężem dostaje się do zbiorniczka, w którym znajduje się pływak. Przymocowane za pomocą pręta połączonego z pływakiem piórko, przylegające do taśmy papieru nawiniętej na metalowy bęben poruszany mechanizmem zegarowym, kreśli wykres zwany pluwiogramem, przedstawiający aktualny stan wody w zbiorniczku, odpowiadający sumie opadu od
początku do momentu analizowanego. Ponieważ objętość zbiorniczka jest ograniczona (10 mm), wyposażono go w urządzenie przelewowe oparte na zasadzie działania lewara. Dzięki temu pomiar
opadu nie zależy od jego wysokości. W miejsce zbiorniczka wprowadza się często urządzenia
korytkowe, znacznie łatwiejsze w obsłudze i znacznie pewniejsze. Składa się ono z dwóch
bliźniaczych korytek umieszczonych pod otworem wlotowym w ten sposób, by po wypełnieniu się wodą jednego z nich nastąpił wywrócenie powodujące umieszczenie pod otworem wlotowym drugiego
z nich.

Podział hydrologii jako nauki:
-Hydrologię właściwą (cyrkularną, krążenia), zajmującą się zagadnieniami występowania i krążenia wody w hydrosferze
-hydrofizykę z hydromechaniką, zajmującą się fizyczną stroną zjawisk wodnych
-hydrobiologię, naukę o zjawiskach życia w środowisku wodnym
-hydrochemię naukę o chemicznych właściwościach i przemianach wody.
Poszczególne działy hydrologii rozpadają się na gałęzie i poziomy badań:
Gałęzie hydrologii:
-hydrometerologię, naukę o wodzie w atmosferze
-potamologię, naukę o wodach płynących w rzekach na powierzchni Ziemi
-limnologię, naukę o jeziorach i innych zbiornikach wodnych śródlądowych
-oceanologię, naukę o wodzie mórz i oceanów
-agrohydrologię (hydropedologię), naukę o wodzie w glebie (w strefie aeracji)
-hydrogeologię, zajmującą się wodami podziemnymi ( w strefie saturacji)
-glacjologię, której przedmiotem są wody w lodowcach
-geohydrologię, czyli hydrologię globalną, ujmującą Ziemię jako całość
W zależności od metodyki badań:
-hydrometrię, obejmującą obserwacje i pomiary
-hydrografię, zajmującą się opisywaniem zjawisk poznanych w wyniku obserwacji i pomiarów
-hydronomie, obejmującą badania procesów zachodzących w hydrosferze.

Rumowisko rzeczne
Materiał stały i rozpuszczony transportowany przez rzekę. Ze względu na sposób transportu rumowisko dzieli się na:
- toczyny - głazy i odłamki skalne przetaczane po dnie lub przesuwane podczas dużych wezbrań,
- wleczyny - otoczaki, żwiry, piaski wleczone po dnie, które w czasie ruchu nie tracą kontaktu z dnem,
- unosiny - transportowane w masie wody najdrobniejsze cząstki mineralne i organiczne, których ciężar właściwy jest większy od ciężaru właściwego wody,
- zawiesiny - zwykle jest to materiał organiczny o ciężarze właściwym mniejszym od wody,
- roztwory - związki chemiczne wyługowane ze skał przez wodę.
Bilans wodny - jest to zestawienie obiegu wody w przyrodzie na poszczególnych obszarach (np. dorzecze, zlewisko itd.), z rozróżnieniem na przychody i rozchody (odpływy). Mierzy się go, biorąc pod uwagę ilość opadów na danym terenie, odpływ powierzchniowy i podziemny z danego terenu, parowanie.
Do obliczania bilansu wodnego stosuje się "Równanie bilansu wodnego Pencka"
P=H+E+?R
Gdzie:
P - opady;
H - odpływ (podziemny, powierzchniowy);
E - parowanie;
?R - zmiana retencji (retencja powierzchniowa, podziemna)
Równanie to wyznacza się dla określonego obszaru (zlewni, dorzecza) dla roku hydrologicznego

Parowanie (ewaporacja) - proces zmiany stanu skupienia, przechodzenia z fazy ciekłej danej substancji w fazę gazową (parę) zachodzący z reguły na powierzchni cieczy. Może odbywać się w całym zakresie ciśnień i temperatur, w których mogą współistnieć z sobą obie fazy, ale nasila się w wysokiej temperaturze. Proces parowania jest szybszy również, gdy obniżymy ciśnienie zewnętrzne oraz gdy mamy do czynienia z przepływem gazu względem powierzchni cieczy. Parowanie zachodzi wtedy, gdy cząsteczka ma dostatecznie wysoką energię kinetyczną, by wykonać pracę przeciwko siłom przyciągania między cząsteczkami. Procesem odwrotnym do parowania jest skraplanie pary.
Zasoby wody na kuli ziemskiej
1.wody powierzchniowe – objętość 230580 km sześciennego => 0.0170%
2.wody podziemne 18406720 km sześciennego
3 lądolody i lodowce 29190 000 km sześciennego
4.Para wodna w atmosferze

Zapora wodna – bariera przegradzająca dolinę rzeki w celu spiętrzenia wody, zwykle betonowa lub żelbetowa.
Zapora wodna może być postawiona dla różnych celów:
-ochrona przeciwpowodziowa
-rezerwuar i pozyskanie wody
-walory rekreacyjne
Różnicę poziomów wody przed i za zaporą wykorzystuje się w elektrowniach wodnych do wytwarzania energii elektrycznej. Zazwyczaj elektrownie takie produkują elektryczność w dzień, gdy zapotrzebowanie na nią jest najwyższe, a w nocy, wykorzystując nadmiar mocy, uzupełniają wodę w zbiorniku pompując ją ze zbiorników u podstawy zapory.
Zaporą wodną nazywamy również sztuczną przeszkodę wodną w postaci zatopionego lub zabagnionego terenu, utrudniająca przemieszczanie się wojsk. Zaporę tego rodzaju tworzy się przez niszczenie: tam, grobli, śluz itp.

Metoda izohiet
Linie łączące punkty o jednakowych opadach nazywane są izohietami. Wyznacza się je w podobny sposób jak warstwice, izobary, izotermy itp., wiec metodą interpolacji liniowej, harfy lub innymi. W tym celu na mapie należy nanieść punkty w których istnieją stacje opadowe i obok nich napisać wysokość opadów za rozpatrywany okres. Przedział wartości ekstremalnych oraz wymagany stopień dokładności podziału wartości między sąsiednimi izohietami ustala się tzw. Skok między tymi izoliniami (izohietami).
Aby wyznaczyć ilość opadu na powierzchnię cząstkową należy obliczyć średni opad z wartości sąsiednich izohiet P2-3=0,5(p2+p3) i pomnożyć go przez tę powierzchnię. Sumaryczną ilośćopadu dla całego obszaru o powierzchni F oblicza się ze wzoru:
SP=S Pi+Pi+1/ 2*Fi
Fi- pole powierzchni cząstkowej ograniczonej izohietami i granicami zlewni
Pi- średnie arytmetyczne wysokości opadu z wartości sąsiednich izohiet, przylegających do powierzchni cząstkowej
Należy sprawdzić , czy powierzchnia całkowita F jest sumą powierzchni cząstkowych F1+F2+...Fn Gdy istnieje odchyłka wynikająca z błędu planimetrowania, należy ją rozrzucić proporcjonalnie do pola tych powierzchni. Metoda ta jest dokładna ponieważ lokalizacja izohiet a więc podział obszaru na zlewnie cząstkowe są zależne od wysokości opadu. Można ją stosować w obszarach podgórskich i górskich.
Metoda wielokątów
Należy nanieść punkty na mapę, w których istaniały stacje opadowe i obok nich napisać wysokość opadu. Punkty sąsiednie łączy się liniami prostymi, a następnie wystawia symetralne odcinków. Otaczają one w kształcie wielokąta poszczególne stacje opadowe i tworzą powierzchnie cząstkowe F
SP=F1*P1+F2*P2+..+Fn*Pn=SFi*Pi
W metodzie tej pola powierzchni pól cząstkowych są wynikiem geometrycznego podziału powierzchni całkowitej F i w zasadzie nie zależą od wysokości punktowych. Metodę można wykorzystać na terenach nizinnych, na których występuje małe zróżnicowanie opadu wywołane gradientem pluwiograficznym i gdzie można przyjąć, że w wyznaczonym wielokącie opad jest stały.

wuereo

Retencja
Zjawisko okresowego zatrzymywania wody lub ograniczenia jej prędkości krążenia (obiegu) w zlewnie nazywa się renetcją. Biorąc za podstawę podziału miejsca zatrzymywania wody opadowej wyróżnia się:
· Retencja gruntową
· Retencję lasu
· Retencję zbiorników naturalnych i sztucznych
· Retencję koryt i dolin rzecznych
· Retencję śnieżną i lodowcową

Biorąc pod uwagę retencję gruntową można stwierdzić że istotną rolę w retencjowaniu wody opadowej odgrywają: rodzaj i faza rozwojowa roślinności, spadek terenu oraz objętość wolnych przestrzeni w strefie aeracji gruntu.
Retencja koryt i dolin rzecznych
Stany wody w korycie rzecznym ulegają wahaniom wraz ze zmianami przepływów , które wpływają na stany retencji wody. Znając profil podłużny rzeki i przekroje poprzeczne koryta oraz doliny można określić stany retencji wody, a także możliwości retencyjne. Dotyczy to m.in. istotnego położenie zwierciadła odpowiadającego wodze brzegowej jest to nie korzystne można wykonać obliczenia hydrauliczne przewidujące obwałowanie o określonej wysokości i rozstawie, także sposób doprowadzania wód z obszaru odciętego wałami (zawala).

wuereo

Wododowskazy służą do prowadzenia pomiarów terminowych, natomiast limnigrafy do rejestracji ciągłej, Punkt pomiaru nazywany jest posterunkiem wodowskazowym, który może być zlokalizowany w sąsiedztwie cieku i zbiornika wodnego. Gdy jest on położony nad brzegiem cieku (no rzeką, potokiem) określa się go profilem wodowskazowym.
Przy wyborze miejsca na posterunek wodowskazowy pomocne są mapy topograficzne, geologiczne, zdjęcia lotnicze zlewni rzek jak również istniejące dokumentacje techniczne budowli wodnych i regulacji rzek, w których istniejące dokumentacje techniczne budowli wodnych i regulacji rzek, w których istnieją ogólne i szczegółowe podkłady geodezyjne, przekroje podłużne i poprzeczne rzek, a także dane hydrogeologiczne.
Przy opracowaniu projektu odcinek projektu wodowskazowego należy uwzględnić:
- wybrać prosty odcinek rzeki o długości co najmniej L-5B o wyrównanym dnie i brzegach
- na odcinku L koryto powinno być zawarte i obejmować cały zakres wahań stanów.
- unikać obecności starorzeczy i tarasów zalewowych
- koryto cieku powinno być wolne od roślinności, zatorów lodu i gałęzi oraz wylotów kanalizacyjnych i czerpni ujęciowych
- dno powinno być stabilne
- przepływ wody powinien odbywać się ruchem jednostajnym
- unikać lokalizacji wodowskazów na przyczółkach i filarach mostowych która powodują zmianę charakteru ruchu
- usytuowanie i zamocowanie wodowskazu powinno być gwarantować trwałość przed zniszczeniem(np.krą lodową)

Pływak - służy do utrzymania smoka ssawnego na wymaganej głębokości poniżej lustra wody. Zabezpieczają tym samym przed opadnięciem smoka ssawnego na dno i zanurzeniem się w mule i wodorostach. Masa pływaka z zatrzaśnikiem wynosi ok. 2 kg. Wykonane są z blachy ocynkowanej lub plastiku. Mają kształt cylindra obustronnie zakończonego wypukłymi dnami.
Opady atmosferyczne:
Opady pionowe:
- deszcz-krople wody opadające z chmur o średnicy 0,5-5,0mm
-mżawka- występuje również w postaci kropel o średnicy poniżej 0,5mm lecz opadających bardzo gęsto
- śnieg- opad kryształków lodu w postaci delikatnych struktur które przy niskich temperaturach są małe i suche, w temp bliskiej 0’C łączą się w sześcioramienne gwiazdki
- krupa- stanowi opad w postaci nieregularnych bryłek nieprzejrzystego białego lodu o przekątnej 2-5mm powstającego w temp ok. 0’C
- śnieg ziarnisty – opad podobny do krupy, o średnicy od 2mm
-ziarna lodowe- opad lodu przeźroczystego o kształtach wielościennych lub kulistych o średnicy poniżej 5mm
- grad- opad ziaren, bryłek lodu o średnicy od 5 do 20mm,posiadającu często warstewki śniegu i lodu
-słupki lodowe- opad drobnych kryształków lodu o różnorodnych kształtach, sprawiający wrażenie zawieszonych w powietrzu
- rosa- to osad powstały z pary wodnej, kondensującej w postaci drobnych kropelek
- szron – to osad powstały w podobnych warunkach jak rosa, lecz podczas ujemnych temperatur powietrza i posiada kształt kryształków lub igiełek lodowatych
- sadź- jest osadem powstałym przez oziębienie mgły, tworzącym srebrnokrystaliczny nalot osypujący się okresowo
- gołoledź- osad powstający z mgły lub przechłodzonych kropel wody na gruncie, gałęziach drzew i innych przedmiotach w postaci matowej lub przeźroczystej warstwy lodu miąższości do kilku centymetrów
Inwersja opadów
Na pewnej wysokości uzyskuję się maksimum opadów, a dotychczasowy gradient dodatni posiada wartość zerową, który przy jeszcze większych wysokościach przyjmuje wartości ujemne, co oznacza zmniejszenie się wysokości opadów. Również punkt czy przedział inwersji nie posiadają stałek wysokości,bowiem w różnych masywach górskich waha się od 1700-2500m npm.
Zależność między wysokością normlanych opadów atmosferycznych, a wzniesieniem terernu nad poziom morza jest przedstawiana graficznie i wówczas można łatwo odczytać wysokości inwersji i optimum opadu oraz opady na innych wysokościach.

wuereo

jak ktos ma to niech wrzuci rysunki...rok hydrologiczny i co tam jeszcze macie Very Happy

antek

a mi moze ktos powiedziec czy metody pomiary rumowiska wleczonego i te przyzady do tego byly??